บทที่ 12 การจัดการแมลงกัดกิน

เมื่อเพ็ญนีติ์เห็นเขา ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

"ถิร? มาทำอะไรที่นี่?" เพ็ญนีติ์ถามด้วยความสงสัยพลางปาดเหงื่อที่หน้าผาก

ถิรตอบอย่างนอบน้อมว่า "ท่านประธานครับ ต่อไปนี้ผมจะเป็นเลขาฯ ของท่านครับ นี่เป็นการจัดการของพี่ธงชัยครับ"

เพ็ญนีติ์อึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

เธอหัวเราะร่า ตบไหล่ถิรเบาๆ แล้วพูดว่า "มีผู้ช่วยมือดีอย่างเธออยู่ด้วย ต่อไปงานของฉันต้องราบรื่นขึ้นแน่นอน"

หลังจากหยอกล้อกันพอหอมปากหอมคอ เพ็ญนีติ์ก็เริ่มออกเดินตรวจตราโรงแรมเคเอส เวิลด์ ของเธอ

เธอก้าวเข้าไปในล็อบบี้โรงแรม สายตากวาดมองไปรอบๆ ราวกับเครื่องสแกนเนอร์ที่เก็บรายละเอียดทุกกระเบียดนิ้ว

เธอทักทายพนักงานแต่ละแผนก สอบถามสถานการณ์ต่างๆ ภายในโรงแรม

เมื่อมาถึงแผนกต้อนรับ เห็นพนักงานกำลังเช็คอินให้แขกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้า

จากนั้นเธอก็ไปดูห้องอาหารและห้องพัก ทุกที่ที่ไปเธอจะตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ

ระหว่างนั้นถิรคอยเดินตามหลังเธอไม่ห่าง ในมือถือสมุดเล่มเล็ก คอยจดบันทึกสิ่งที่เพ็ญนีติ์สั่งการหรือปัญหาที่พบเจอเป็นระยะ

เพ็ญนีติ์ชำเลืองมองสมุดจดของถิรที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือยิบย่อย รู้สึกพอใจในทัศนคติและประสิทธิภาพการทำงานของเขามาก

"ถิร งานเธอละเอียดรอบคอบมากนะเนี่ย ดูท่าพี่ธงชัยส่งเธอมาให้ฉันนี่ เหมือนส่งของดีมาให้เลยนะ" เธอแซวขำๆ

ถิรเกาหัวแก้เขินแล้วตอบว่า "มันเป็นหน้าที่ของผมครับ"

หลังจากเดินดูรอบโรงแรมแล้ว เพ็ญนีติ์ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก

เธอรู้ดีว่าโรงแรมแห่งนี้คือธุรกิจของเธอในตอนนี้ และเป็นส่วนสำคัญของชีวิตใหม่

เธอต้องทุ่มเทความพยายามบริหารให้ดียิ่งขึ้น เหมือนกับชีวิตของเธอในตอนนี้ที่จะต้องสดใสยิ่งกว่าเดิม

เพ็ญนีติ์นั่งอยู่ในห้องทำงาน คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม

ตรงหน้ามีกองเอกสารตั้งโต ซึ่งเป็นปัญหาที่เธอขุดคุ้ยเจอจากการตรวจสอบภายในช่วงนี้

เรื่องที่น่าปวดหัวที่สุดก็คือเรื่องที่ส่อเค้าทุจริต โดยมีตัวการคือรองผู้จัดการสมพงษ์

สมพงษ์คนนี้ไม่ใช่เล่นๆ เขาแอบสมรู้ร่วมคิดกับซัพพลายเออร์ที่ชื่อ 'แอรี่โฮมมิ่ง' ทำเรื่องไม่ชอบมาพากล

ยกตัวอย่างเรื่องเครื่องนอนในโรงแรม ช่วงหลังคุณภาพแย่ลงจนดูไม่ได้ แขกเริ่มบ่นกันหนาหู

พอสืบสาวราวเรื่องดูก็พบว่าเป็นฝีมือของสมพงษ์ที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง

ตาสมพงษ์คนนี้เห็นแก่เงินทอนจากแอรี่โฮมมิ่งจนหน้ามืดตามัว ขนเอาเครื่องนอนเกรดต่ำเข้ามาในโรงแรม ทำเอาเพ็ญนีติ์โกรธจนควันออกหู

เพ็ญนีติ์เรียกสมพงษ์เข้ามาที่ห้องทำงาน

ทันทีที่ก้าวเข้ามา สมพงษ์ก็รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ เหมือนพายุลูกใหญ่กำลังจะก่อตัว

เพ็ญนีติ์ไม่อ้อมค้อม เปิดประเด็นทันที

"คุณสมพงษ์ ดูนี่สิ" เธอหยิบงบการเงินขึ้นมา นิ้วจิ้มเน้นๆ ไปที่จุดผิดปกติที่เห็นได้ชัด "เรื่องตัวเลขพวกนี้คุณจะอธิบายยังไง? แล้วก็นี่ จดหมายร้องเรียนนิรนามที่ฉันได้รับ เขียนไว้ชัดเจนมาก เรื่องของคุณกับแอรี่โฮมมิ่งมันยังไงกันแน่?"

สมพงษ์ตั้งท่าจะแก้ตัว แต่พอเหลือบไปเห็นจดหมายร้องเรียนฉบับนั้น หัวใจก็กระตุกวูบ หน้าซีดเผือดราวกับเลือดในกายถูกสูบออกไปจนหมด

เขารู้ตัวแล้วว่าคราวนี้คงไม่รอดแน่

แต่คนอย่างสมพงษ์ไม่ใช่คนที่จะยอมรับผิดจากใจจริง ลึกๆ แล้วเขาเจ็บแค้นมาก

เขาคิดว่าตัวเองทำงานที่โรงแรมมาตั้งหลายปี ถึงไม่มีความดีความชอบก็ยังมีความลำบากตรากตรำ แต่เพ็ญนีติ์กลับไม่ไว้หน้ากันเลย จับผิดเขาจนดิ้นไม่หลุด แถมยังทำให้เขาต้องอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าเธอขนาดนี้

เขาคิดในใจอย่างอาฆาตว่า 'เพ็ญนีติ์ นังตัวดี คิดว่าจะเหยียบหัวข้าได้งั้นเหรอ? หึ ฝันไปเถอะ วันนี้แกทำฉันแสบมาก บัญชีแค้นนี้ฉันจดไว้แล้ว สักวันฉันจะเอาคืนให้สาสม'

"ท่านประธานครับ ผม... ผมผิดไปแล้ว" เสียงสมพงษ์สั่นเครือราวกับใบไม้ต้องลม "ตอนนั้นผมหน้ามืดตามัวไปหน่อย คิดแต่จะหาเงินเข้ากระเป๋า เลย... เลยทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นลงไป ท่านประธานโปรดเมตตา ยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะครับ"

เพ็ญนีติ์มองดูสภาพอันน่าสมเพชของสมพงษ์ด้วยความโกรธระคนรังเกียจ

การกระทำของสมพงษ์สมควรโดนฟ้องศาลให้ติดคุกหัวโต ให้กฎหมายลงโทษให้สาสม

แต่เพ็ญนีติ์ก็มีเหตุผลของเธอ เธอรู้ดีว่าถ้าฟ้องร้องไป เรื่องคงแดงไปทั่วโรงแรมจนวุ่นวาย

ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นอาจมองว่าเธอใจร้ายเกินไปจนเกิดแรงต้าน ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อการบริหาร

อีกอย่างสมพงษ์ก็อยู่มานาน เส้นสายก็พอมีอยู่บ้าง

เพ็ญนีติ์สูดหายใจลึกๆ แล้วพูดว่า "คุณสมพงษ์ สิ่งที่คุณทำมันเลวร้ายมากนะ

เดิมทีฉันกะจะส่งคุณเข้าคุกซะให้เข็ด แต่เห็นแก่ที่คุณทำงานให้โรงแรมมานาน ฉันจะให้โอกาสคุณอีกสักครั้ง"

พอได้ยินว่าเพ็ญนีติ์จะไม่ฟ้อง สมพงษ์ก็รีบคว้าโอกาสเหมือนคนใกล้จมน้ำคว้าขอนไม้ รีบพนมมือไหว้ปลกๆ "ขอบคุณครับท่านประธาน ขอบคุณครับ ผมจะกลับตัวกลับใจใหม่ จะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาด"

แต่เพ็ญนีติ์รู้ทัน เธอไม่ได้หวังว่าสมพงษ์จะกลับตัวได้จริง

เธอหันไปกระซิบสั่งถิรที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่า "เธอต้องจับตาดูสมพงษ์ไว้ให้ดีนะ หมอนี่ฉันวางใจไม่ได้ โดยเฉพาะต้องระวังไม่ให้เขาไปติดต่อกับพี่ชายของภาวินีอีก ถ้าเขาก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก ฉันจะไม่ปล่อยไว้แน่"

ถิรพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "ท่านประธานวางใจได้ครับ ผมจะจับตาดูเขาไม่ให้คลาดสายตา ไม่ให้มีโอกาสตุกติกได้อีก"

เพ็ญนีติ์พยักหน้าอย่างพอใจ

เธอรู้ดีว่าการจัดการปัญหาภายในแบบนี้เหมือนการเดินไต่ลวด ต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง

ต้องสั่งสอนคนผิด แต่ก็ต้องไม่ให้เรื่องบานปลาย เพื่อรักษาเสถียรภาพของโรงแรม

เมื่อเดินพ้นห้องทำงานของเพ็ญนีติ์ ความนอบน้อมบนใบหน้าของสมพงษ์ก็มลายหายไปทันที แทนที่ด้วยแววตาอำมหิต

เขาเดินไปพลางสาบานในใจอย่างเคียดแค้นว่า "เพ็ญนีติ์ วันนี้แกฉีกหน้าข้า แล้วยังจะให้ข้าสำนึกบุญคุณงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ! คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้แกต้องเสียใจกับสิ่งที่ทำในวันนี้!"